این روزهای زندگی ام

نمی شد تو لاین و فیس بوک بنویسم اونجا ادمای زیادی بودن که باید بعد به سوالاتشون جواب میدادم دوستانی ک همیشه بهم محبت دادن مشکلی نیس اما خواستم بعد مدت ها بنویسم اونم جایی ک کسی نمیخونه

یادمه پست چندین وقت پیش همینجا نوشتم و تردید داشتم و عصبی بودم و نتیجه ی اون رویداد خوب بود

و الان دوباره به صبر نیاز دارم اما این صبر و انتظار کشنده اس

صبر و انتظار برای خودمه باید برم سمت ذهنم

انگار تازه داره بیدار میشه و چیزایی رو میبینه که تا الان نمی دید

یهو چی شد؟حتی دلیلشم شاید بدونم اما دونستن همین دلیل دلمو میلرزونه شایدم گرم

اما اینبار از ادامه ی این راه مطمئنم ک چی میشه

چی قراره بشه

شاید هم سخت باشه

میدنی؟حتی اونی که بخوام نشه...

میدونم مدتی رو طول میکشه تا همه چی عوض بشه

آخ ک چقد دلم مسافرتی ک دعوت شدمو میخواد امانشد.

اما به همین سادگی نبود

این غم تا به اخر به دلم خواهد ماند.

Parchin ...